صدای ماندگار بهروز رضوی بر مستند آتشکده آذرخش داراب

به خوبی نمیدانم انسان دو پا ابتدا حرف زدن را آموخت یا نوشتن را اما از بد شانسی قوم بشر بود که نوشته ها باقی ماند و حرف ها و صداها از بین رفت.شاید اگر صداها و حرف ها باقی مانده بود تاثیر شگرف تری در زندگی ما داشت به همین دلیل میتوان چنین اثبات نمود که نوشتن از گفتن کهنه تر نیست.به نظر میرسد در برهه ای از زمان و به دلایل نامعلومی انسان سکوت کرده و به نوشتن پرداخته است.ابتدا با تصویرسازی و سپس با خطوط مبهم که خودش هم نمی دانسته چه دری وریهایی می نویسد.بعدها متوجه می شود که باید تصویرسازی را طولانی کند تا بهتر منظورش را برساند و تصاویر را پشت سر هم قرارداد تا بتواند کلمات بیشتری را بنویسد و انیمیشن اینجا اختراع شد، اما تصاویر تکراری بود و تصمیم گرفت نشانه گذاری را جایگزین کند.نشانه ها را تبدیل به حرف و حرفها را تبدیل به جمله و سطر نمود.اولین صخره را که پر از کلمات کرد دید جایش نمی شود و نمی تواند صخره را برای کسی بفرستد.اداره پست هم که نبود.بنابراین مفلوک دو پا تصمیم گرفت فکر دیگری بکند.او از خطوط روی پوست حیوانات فهمید که می تواند روی پوست آنها بنویسد و شروع به شکار حیوانات کرد و جملات مزخرفش را روی آن ها نوشت و نامه اختراع شد.اما حیوانات بدبخت در حال انقراض بودند.او دست از شکار برداشت،غذا مهمتر بود. او از شکلهای زیبای روی برگها فهمید که می تواند روی برگها بنویسد.برگ هم که زیاد بود.بنابراین شروع به نوشتن کرد و آنها را روی هم قرار داد و اولین دفترچه یادداشت بدون شیرازه اختراع شد.اما برگها را باد می برد بنابراین با ساقه گیاهان انها را به هم دوخت و نخستین دفتر چهل برگ اختراع شد و بعد هم صد برگ.البته من هنوز نمی دونم چرا دفتر باید چهل برگ داشته باشه.سوال اینجاست که او با چه چیزی می صدای ماندگار بهروز رضوی بر مستند آتشکده آذرخش داراب...ادامه مطلب

جلیل سلمان(چِنُ وِن)-در سال 1303 از محل بودجه عوارض معارفی اداره معارف و اداره مالیه ایالتی فارس سهمی برای تأسیس دبستانی در داراب پیش بینی نموده و چون مبلغ شایانی عاید داراب نمیشد آقای ابراهیم قوام حکمران آن سامان ماهیانه مبلغی کمک کرده بنابراین دبستان سه کلاسه ملی اعانه بگیری در داراب برپا گردید و تا سال 1306 مدیریت آن با آقای فضل الله بدیع پاک بین بوده است.(طبق گزارش معارف فارس)چندی نمی گذرد که دبستان دولتی می گردد و به تدریج شش کلاسه می شود.(مطابق کتاب شهر من داراب، اولین رئیس فرهنگ داراب شیخ مهدی ریاستی از سال 1303 لغایت 1304 به مدت یک سال عهده دار این منصب بوده و آقای بدیع از سال 1306 تا 1307 ریاست فرهنگ داراب را بر عهده داشته است).در 18 اسد 1303 اداره معارف و اوقاف ایالتی فارس نامه ای تشکر آمیز من باب قدردانی از همکاری های قوام الملک به مقام منیع وزارت جلیله معارف و اوقاف و صنایع مستظرفه ارسال می نماید که متن نامه بدین شرح می باشد:در این موقع که آقای قوام الملک بیش از پیش در مقام معارف پروری برآمده از یکطرف مقدمات تأسیس مدرسه ای در داراب فراهم کرده و یکجا اخیراً مبلغ پنجاه تومان در ضمن مراجعت از گرمسیر بعنوان اعانه باجزاء مدرسه دولتی نیریز داده و اخیراً هم بنابدرخواست اداره معارف بودجه چهارکلاسی مدرسه(قوامیه)را که خودشان تأسیس نموده اند تبدیل ببودجه شش کلاسی کرده و هر ماهه 12 تومان شخصاً بودجه آنجا را میپردازد علاوه بایشان پیشنهاد شده است که بودجه یک باب مدرسه سه کلاسی اناث هم قبول نمایند و تقریباً حاضر برای قبول شده اند-بنابراین مستدعی است محض تشویق ایشان و اینکه اداره معارف بهتر موفق بتوسعه معارف بشود شرحی مشوقانه که در خور شئونات ایشان باشد بعنوان قدردانی توسط این اد صدای ماندگار بهروز رضوی بر مستند آتشکده آذرخش داراب...ادامه مطلب

ابوالحسن علی بن نافع ملقب به زریاب و پرنده سیاه اهل داراب گرد فارس بود که تحولات عظیمی در زمینه موسیقی در اندلس ایجاد نمود.

بخشی از منابع ایرانی بودن وی در این مجموعه تقدیم علاقمندان به موسیقی می شود.

لینک دانلود

همچنین لینک زیر:

https://archive.org/details/zaryab

صدای ماندگار بهروز رضوی بر مستند آتشکده آذرخش داراب...

مشخصات وب

" چِنُ وِن " یکی از اصطلاحات مردم داراب و به معنای کنجکاوی بیش از حد و بهم ریختن اسباب و اثاثیه است.البته هدف این وبلاگ کنکاش، تحقیق و جستجو و پژوهش است.
تماس بامن :
[email protected]

صدای ماندگار بهروز رضوی بر مستند آتشکده آذرخش داراب...

مشخصات وب

" چِنُ وِن " یکی از اصطلاحات مردم داراب و به معنای کنجکاوی بیش از حد و بهم ریختن اسباب و اثاثیه است.البته هدف این وبلاگ کنکاش، تحقیق و جستجو و پژوهش است.
تماس بامن :
[email protected]

صدای ماندگار بهروز رضوی بر مستند آتشکده آذرخش داراب...

از بزرگترین مفاخر ایران است که فروغ تمدن شرق را بغرب رسانید و با ابتکارات هنری خویش تحولی در موسیقی اسپانیولی پدید آورد.در عصر هارون الرشید جوانی به مجالس شعر و ادب و باشگاههای عیش و طرب آمد و شد می نمود که بزودی شخصیت او از چند جهت مورد توجه ارباب ذوق و هنر و کامروایی گردید. این جوان قدری بلند بالا و کمی نازک اندام بود با دو چشم فتان شهلایش دلها را مسخر میكرد ، آهنگ صدای او که بقول مورخان قدری توی دماغی بود چنان جاذبه ای داشت که همه برای شنیدن نغمه های او سرا پا گوش می شدند و با اینکه هنگام حرف زدن (لحن می کرد) یعنی کلمات عربی را به لهجه فارسی تلفظ می نمود باز به زبان فصيح عرب شعر می گفت و چیز می نوشت. وی نوا در حكايات و لطایف امثال را با اسلوب فکاهی شیوایی که آمیخته بمتلك و شوخی بود، تعریف می کرد. وی دلها را می ربود و همین که به يك فارسی زبانی بر می خورد روح ملی او تحريك مي شد و با وی به زبان اجدادی به طور سلیس و روانی سخن می گفت. از همه مزایای او جذابتر این بود وقتی با رامشگران می نشست کاری می کرد که همه در برابر او خود را کوچک و ناچیز می دیدند زیرا می توانست نغمه ها و آهنگ های ایشان را بهتر از خود آن ها بخواند و آلات ساز و آوازشان را نیکوتر از خودشان بنوازد.یک چیز دیگری که در این جوان جلب توجه می نمود طرز لباس و ترکیب موی سر او بود که به خودش اختصاص داشت و ابتکاراتی از این حیث نشان می داد که او را بر همه جوانان خوش لباس آن زمان ممتاز می ساخت.از همه عجیب تر اول حنجره معجزه آسای او که گوئی مخصوصاً برای غنا و آواز ساخته شده، دوم انگشتان نرم او بود که بیننده می پنداشت اساساً برای نواختن عود درست شده است.از این جهت همشهریانش از همان اوقات که در «داراب گرد» فارس بود او را به ا صدای ماندگار بهروز رضوی بر مستند آتشکده آذرخش داراب...ادامه مطلب

" چِنُ وِن " یکی از اصطلاحات مردم داراب و به معنای کنجکاوی بیش از حد و بهم ریختن اسباب و اثاثیه است.البته هدف این وبلاگ کنکاش، تحقیق و جستجو و پژوهش است.
تماس بامن :
[email protected]

صدای ماندگار بهروز رضوی بر مستند آتشکده آذرخش داراب...

منم دارابی ام؛بی شک درون خانه ام نارنج می روید و لیمویی که با قندیل های تیز و بی رحمش حسادت می کند بر پرتقال پیر این خانه که بر سجاده ای از خاک افتاده و زیر شاخه هایش کودکان سرخ مو بر بالشی سبزینه در خوابند.و یاسی، چادر گلدار خوشبویش به دوش خسته ی دیوارهای خشتی این خانه با هر باد می رقصد. منم دارابی ام؛بی شک حیاط خانه ام با رشته ی انگور شیرینی چراغان می کند شبهای گرمادیده ی تختی که بر پیراهنت نقشینه می بندد به زنگارِ زمستانش.و فرش کوچک تاخورده ای در گوشه ای از تخت  وارفته، و چرتش پاره می گردد به یکباره به طول پای مهمانهای این خانه.کمر در بالشی از پَر که می لغزد صدای استکان چای می لرزد به روی دست یک مادر، چه زیبا می گشاید بالهایش نسترن بر چای خوشبویی که مادر می دهد دستت. منم دارابی ام؛ بی شک درون سینه ام از قَلعه های رُمبه و پیکان و بهمن قصه ها دارم. شبانکاران به شعرم ذوق می بخشد و از ساسانیان تصویری از یک نقش پیروزی به دامن می کشد پهنه که می بخشد اسیران را به فرهنگ هزاران ساله اش شاپور ساسانی. درون صفحه ی تاریخ شهرم روز داراب است هر پنج فروردین و می بالم بر این تاریخ ایرانی. منم دارابی ام؛ ایرانی ام؛ داراب در شهنامه شهرم گِرد در پرگارِ نیکو کرده است، در حصارش خندقی از آبِ روشن، آتشی بر قله های سرفرازش ماهتاب روشنای ظلمت دیرینه دشتِ هشیوار است، می سراید نغمه ی یکتاپرستی آذرخشم؛ در دل کوهی که معماران پر ذوقش تراشیدند چون فرهاد عاشق بر تنش نقشینه های ناب ایرانی و آذرجوی در خواب زمستان است آن سوتر و از چَک چَک صدای آب می آید و روشن میکند آتشگهی این قصرِ آیینه. درون چشمه ساران گلابی و فدامی و رَغِز من ماه می بینم و در دستم گل سرخیست ، سرم بر بالشی نرمینه از گله صدای ماندگار بهروز رضوی بر مستند آتشکده آذرخش داراب...ادامه مطلب

صدای ماندگار بهروز رضوی بر مستند آتشکده آذرخش داراب...

" چِنُ وِن " یکی از اصطلاحات مردم داراب و به معنای کنجکاوی بیش از حد و بهم ریختن اسباب و اثاثیه است.البته هدف این وبلاگ کنکاش، تحقیق و جستجو و پژوهش است.
تماس بامن :
[email protected]

صدای ماندگار بهروز رضوی بر مستند آتشکده آذرخش داراب...